Kütleçekimi yasası, Isaac Newton tarafından formüle edilen ve cisimler arasındaki çekim kuvvetini açıklayan bir yasadır. Bu yasa, her cismin diğer cisimler üzerinde çekim kuvveti uyguladığını belirtir ve bu kuvvetin büyüklüğünü ve yönelimini tanımlar.
Kütleçekimi kuvveti, iki cisim arasındaki kütlelerin ve bunların arasındaki mesafenin kombinasyonuna bağlıdır. Kütleler arttıkça veya cisimler arasındaki mesafe azaldıkça, çekim kuvveti de artar. Kütleçekimi, yer çekimi olarak da bilinir ve Dünya'nın yüzeyindeki objeleri yere çeken kuvvettir.
Kütleçekimi kuvvetinin keşfi, Isaac Newton'un ünlü elmaların düşmesini gözlemleyerek üzerinde düşündüğü anekdotla ilgili olarak sıkça anlatılır. Newton, bir elmanın ağaçtan düşerken yere doğru ivme kazandığını ve düşerken bir kuvvet tarafından çekildiğini fark etti. Bu gözlemlere dayanarak, cisimler arasında bir çekim kuvveti olduğunu ve bu kuvvetin büyüklüğünün kütlelerin ve mesafenin bir fonksiyonu olduğunu buldu.
Newton, yasayı matematiksel olarak ifade ederek kütleçekimi yasasını ortaya koydu. Bu yasaya göre, iki cisim arasındaki çekim kuvveti, cisimlerin kütleleriyle doğru orantılı ve aradaki mesafenin karesiyle ters orantılıdır. Bu formül, F = G * ((m1 * m2) / r^2) şeklinde ifade edilir, burada F çekim kuvvetini, G kütleçekimi sabitini, m1 ve m2 ise cisimlerin kütlelerini, r ise cisimler arasındaki mesafeyi temsil eder.
Newton'un kütleçekimi yasası, klasik mekanik ve yerçekimi problemlerinin çözümünde temel alınır ve günümüzde hala geçerli bir yasadır. Bu yasa, gezegenlerin hareketlerini, yıldızların oluşumunu ve evrenin genel yapısını anlamak için kullanılan temel bir bilgidir.
