Saldırganlık kavramı bireyin kişi ya da objeye karşı öfke duyması ve bunun sonucu olarak sözel yahut fizikî olumsuz bir aksiyonda bulunması durumu olarak tabir edilebilir. Aydın ve Akgün (2014) çalışmalarında saldırganlığı tanımlamak için toplumsal bilgi sürece kuramı, toplumsal öğrenme kuramı ve saldırganlık-engelleme kuramı üzere toplumsal kuramları inceleyerek ve onlardan yararlanarak ele almışlardır. Saldırganlığı araştıran ve inceleyen kuramlardan toplumsal bilgi sürece kuramı saldırganlığı proaktif ve reaktif olmak üzere iki alt kısım olarak ele almaktadır. Toplumsal öğrenme kuramı saldırganlığı taklit etme ve pekiştirme sonucu öğrenilen bir davranış olarak ele almaktadır. Kındap Zirve ve Sayıl (2012) yaptıkları çalışmada saldırganlığı ilişkisel saldırganlığı olarak ele almışlardır. İlişkisel saldırganlık, bir kişinin arkadaşlık ilgilerinin bozarak yahut manipüle ederek ona direkt yahut dolaylı yollarla ziyan veren emelli davranışlar olarak belirtmişlerdir. Ergenlik periyodu kişinin özerklik hislerine sahip olduğu, kendini tanımaya çalıştığı, bulunduğu toplumsal etraf ile kendisi ortasındaki irtibat ve alakayı anlamaya çalıştığı bir devirdir. Bu devirde başta yakın akranlar olmak üzere ergenin toplumsal etrafında bulunan şahıslarla olan alakaları onun davranışları üzerinde çok büyük tesire sahiplerdir.
Ebeveyn denetimi ve ilişkisel saldırganlık ortasındaki alakalar incelediğinde, ebeveynin psikoojik denetiminin ergenin ilişkisel saldırganlığına yol açabileceği; ebeveynin davranışsal denetiminin ise ilişkisel saldırganlık açısından açısından esirgeyici olabileceği görülmektedir. Ruhsal denetim, ebeveynin çocuğun hislerine, fikirlerine ve ebeveyne bağlanmasına müdahale eden ve bunları kendi isteğine nazaran şekillendiren davranışları olarak tanımlanabilir. Davranışsal denetim ise ebeveynin uygun bulduğu ya da bulmadığı davranışları çocuk ile irtibata geçerek onun niyetlerini de dikkate alması buna nazaran göre bir disiplin ve dengeli davranışlar sergilemesidir. Ebeveynin uyguladığı ruhsal denetim içselleştirme ve dışsallaştırma davranışları sorun davranışları için risk oluşturmaktadır. Ruhsal denetim, ergenlerin daha fazla saldırgan ya da tam zıddı içine kapanık yaparken davranışsal denetim olumlu bir ebeveyn-ergen bağlantısı oluşturmaktadır. Ruhsal denetim ve ilişkisel saldırganlık ortasındaki ilgiye baktığımızda ebeveynin denetimci, manipüle edici, müdahaleci ve hakaret olarak algılanabilecek davranışları üzere tavırları ergende öfke uyanmasına ve saldırganlığa sebep olabilmekte ya da bu davranışları model alarak arkadaşları üzerinde uygulayabilmektedir. Kındap Zirve ve Sayıl’ ın (2012) yaptıkları çalışmada ruhsal ve davranışsal denetimin annenin mi yoksa babanın mı uyguladığı ve ergenin cinsiyetine nazaran sergilediği davranış ve tavırlar ortasında da farklılık gözükmektedir. Anneden algılanan ruhsal denetimin kızların ve erkeklerin ilişkisel saldırganlığını olumlusu tarafta; davranışsal denetimin ise yalnızca kızların ilişkisel saldırganlığını negatif tarafta; babanın uyguladığı ruhsal denetimin yalnızca erkeklerin ilişkisel saldırganlığını olumlu istikamette; babadan algılanan davranışsal denetimin ise hem kızlarda hem de erkelerde ilişkisel saldırganlığı negatif istikamette yordadığı görülmüştür. İlişkisel saldırganlığın ise yalnızca erkelerde yalnızlık seviyesini müspet tarafta; olumlu arkadaş niteliğini ise negatif istikamette yordadığı bulunmuştur. Çalışmada erkelerin ilişkisel saldırganlık seviyesinin kızlardan daha yüksek çıktığı görülmüştür (Kındap Zirve ve Sayıl, 2012).
Ebeveyn denetimi ve ilişkisel saldırganlık ortasındaki alakalar incelediğinde, ebeveynin psikoojik denetiminin ergenin ilişkisel saldırganlığına yol açabileceği; ebeveynin davranışsal denetiminin ise ilişkisel saldırganlık açısından açısından esirgeyici olabileceği görülmektedir. Ruhsal denetim, ebeveynin çocuğun hislerine, fikirlerine ve ebeveyne bağlanmasına müdahale eden ve bunları kendi isteğine nazaran şekillendiren davranışları olarak tanımlanabilir. Davranışsal denetim ise ebeveynin uygun bulduğu ya da bulmadığı davranışları çocuk ile irtibata geçerek onun niyetlerini de dikkate alması buna nazaran göre bir disiplin ve dengeli davranışlar sergilemesidir. Ebeveynin uyguladığı ruhsal denetim içselleştirme ve dışsallaştırma davranışları sorun davranışları için risk oluşturmaktadır. Ruhsal denetim, ergenlerin daha fazla saldırgan ya da tam zıddı içine kapanık yaparken davranışsal denetim olumlu bir ebeveyn-ergen bağlantısı oluşturmaktadır. Ruhsal denetim ve ilişkisel saldırganlık ortasındaki ilgiye baktığımızda ebeveynin denetimci, manipüle edici, müdahaleci ve hakaret olarak algılanabilecek davranışları üzere tavırları ergende öfke uyanmasına ve saldırganlığa sebep olabilmekte ya da bu davranışları model alarak arkadaşları üzerinde uygulayabilmektedir. Kındap Zirve ve Sayıl’ ın (2012) yaptıkları çalışmada ruhsal ve davranışsal denetimin annenin mi yoksa babanın mı uyguladığı ve ergenin cinsiyetine nazaran sergilediği davranış ve tavırlar ortasında da farklılık gözükmektedir. Anneden algılanan ruhsal denetimin kızların ve erkeklerin ilişkisel saldırganlığını olumlusu tarafta; davranışsal denetimin ise yalnızca kızların ilişkisel saldırganlığını negatif tarafta; babanın uyguladığı ruhsal denetimin yalnızca erkeklerin ilişkisel saldırganlığını olumlu istikamette; babadan algılanan davranışsal denetimin ise hem kızlarda hem de erkelerde ilişkisel saldırganlığı negatif istikamette yordadığı görülmüştür. İlişkisel saldırganlığın ise yalnızca erkelerde yalnızlık seviyesini müspet tarafta; olumlu arkadaş niteliğini ise negatif istikamette yordadığı bulunmuştur. Çalışmada erkelerin ilişkisel saldırganlık seviyesinin kızlardan daha yüksek çıktığı görülmüştür (Kındap Zirve ve Sayıl, 2012).